توماس قدیس میگه
وقتی کسی میمیرد و هیچ زخمی بر تن ندارد،
فرشتهها از او میپرسند:
«زخم نداری؟ یعنی هیچ چیز در زندگی ارزش جنگیدن نداشت؟»
و چقدر این جمله ایی که گفته حقیقت داره...
زخمها همیشه دردناکاند، اما نشانهاند — نشانهی اینکه زیستهای، دوست داشتهای، و برای چیزی جنگیدهای که برایت مهم بوده.
آدم اگر از مسیر زندگی بیزخم بگذره، شاید هرگز نفهمه ،معنای ایستادن برای عشق، برای حقیقت یا حتی برای خودش چیه.
گاهی باید زندگیت را بپذیری، با تمام زخمهایش، تا بفهمی هنوز درونت چیزی هست که زنده هست و میتپد. 🌿
نکته دقتی : اینکه برای رشد کردن ما نیاز داریم ناکامی و رنج را تحمل کنیم اما به اندازه و به جا
قطعا رنج مزمن ایگوی ما را تحلیل میبره و ما را ضعیفمون میکنه و عاملیتمون با مشکل روبه رو میکنه و حتی میتونه نابودمون کنه ، گرچه این گفته های فلسفی زیبا و تاثیر گذار هستند و مثل یک مسکن و تلنگر عمل میکنند، اما یادمون باشه رنج کشیدن وقتی میتونه شکوفایی در برخی افراد ایجاد کنه ، که حد و اندازه داشته باشه اگر متوالی و مکرر رنج تجربه بشه انسان به جای رشد فقط تلاش برای بقا و نجات انجام میده و رشدی اتفاق نمیفته. البته ظرفیت آدمها در تحمل و پذیرش رنج با هم متفاوت هست .